Saturday, September 30, 2006

यसपालीको दशैंमा ।

फोटो कान्तिपुर अनलाईनबाट लिएको हुं ।
बिछोडको पिंडा नसकि खप्न दशैंको बेलामा
तिमिलाई भेट्न आउदैछु फर्की रमाईलो गाँवैमा ।

स्वर सम्राट नारायण गोपालले गाउनु भएको यो गीत यतीबेला घरघरमा रेडियो नेपालबाट अनि बिभिन्न एफ एमहरु बाट बजीरहेको होला । यो गीतको रचनाकार को हुन सँगीत कस्ले गरेको हो त्यो मलाई थाहा भएन । मैले सुनेसम्मकै मलाई मनपर्ने दशैंगीत हो यो । यो गीतको शब्द , सँगीत र स्वर तिनै कुराहरुले नेपाली ग्रामिण जनजीवनको सग्लो चित्र बोकेको छ र बर्षौं परदेशिएको एउटा प्रेमीले आफ्नी प्रेमिका प्रति या भनौं एउटा लोग्नेले आफ्नी श्रीमती प्रति पोखेको लछेप्रै मायाको चित्रण छ यो गीतमा । सम्भवत दशैं गीतहरु मध्येकै सबैभन्दा लोकप्रीय गीत यहि हुन सक्छ । मैले भन्नु पर्दा भने यो सर्बोत्कृष्ट दशैं गीत हो ।

बर्ष दिनको खुशीसँगै मेरो बाटो हेर
यसपालीको दशैंमा आउंछु प्रीय घर ।

जगदिश समालले गाउनु भएको यो अर्को मलाई मनपर्ने दशैंगीत हो । यस गीतका रचनाकार ज्ञानेन्द्र गदाल र सँगीतकार टिका भण्डारी हुनुहुन्छ । शब्द , स्वर र सँगीत तिनै हिसाबमा उत्कृष्ट यो गीतले पनि नेपाली समाजको आधुनिकताको झल्को दिलाउंछ । यो गीतले प्रेमिका प्रतिकै मायालाई प्रमुखता दिएको भएपनि दशैंको सम्पुर्ण पक्षलाई पनि उत्तिकै समेटेको छ ।

माथीका दुबै गीतहरु उस्तै प्रकृतीका भएपनि नारायण गोपालको गीतले मलाई दशैं सम्झाएर रोमाञ्चित बनाउने गर्छ भने जगदिश समालको गीतले गंभिर बनाउने गर्छ सायद संगीतको प्रकारले त्यसो भएको हुन सक्छ र त्यो मलाई मात्र पनि भएको हुन सक्छ ।

यसपालीको दशैंमा मैले नारायण गोपालको गीतलाई निक्कै मिस गरिरहेको छु । म सँग त्यो गीत छैन तर जगदिश समालको गीत म आफैं सँग भएकोले दशैंगीतको तृषना ( तृष्णा )मेटीरहेछु । धन्यबाद ती सर्जकहरुलाई जस्ले यस्तो मिठो गीत हामीलाई उपहार दिएर यो दशैंको घडिमा सम्झनामै मात्र भएपनि गाँउघर सम्म पुर्याईदिएका छन ।

तपाईंले यसपाली दशैं गीत सुन्न पाउनु भएको छैन भने अहिल्यै मुर्चुङ्गा डट कममा जानुहोस त्यहां गीतकार ज्ञानेन्द्र गदालको शब्द रचना , सँगीतकार टिका भण्डारीको सँगीत र गायक जगदिश समालको स्वरमा दशैंगीत सुन्न पाउनुहुनेछ ।

दशैंगीतहरुकै लिष्टमा पर्न सक्ने अर्को एउटा गीत म आफैले पनि लेखेको छु । गीत लेख्दा मैले एउटा परदेशी बाबु र छोरी बिचको ममतालाई प्रमुखता दिएको छु ।

म किन रोउँ बाबाको माया आलै छ छातीमा
दशैंमा आषिस दिनलाई बाबा आए फूलपातीमा ।

यसरी दशैंमा सबै परिवार सँगै भेलाहुने चाहना समेटिएको यो गीतमा टिका भण्डारी र मेरी ७ बर्षकि छोरी दीञ्जुश्रीको स्वर रहेको छ भने सँगीत टिका भण्डारीकै रहेको छ । बिभिन्न कारणहरुले गर्दा यसपालीको दशैंमा यो गीत बजारमा आउन नसक्ने भएपनि दशैं पछि सायद आउन सक्छ ।


बिगत चार बर्षदेखि परिवार सँग बसेर दशैं नमनाएको भएपनि यो दशैंको बेलामा दशैं गीतहरुले गाँउघरको रमझम , साथीसँगी , लिँगे पिँग , जात्रामात्रा सबैकुराहरुको मिठो सम्झना दिलाईरहेछ । आमा बाबाको हातको टिका आषिस र जमरा सम्झंदै दशैंगीतहरु सुन्दै अर्को साल घरजाने मिठो कल्पनामा यसपालीको दशैं कोलोराडो राज्यकै डुराङ्गोमा मनाउंदैछु ।

गजल ।

म झरेर हाँगाबाट भुईंमा सुकेको पात भएं ।
मुटुनै टुक्राउने छातीमा दुखेको आघात भएं । १

कति कति कुरा पिरतीका तिमीसँग गर्नै बाँकी ,
भन्दा भन्दै नसकेर गलामा अडेको बात भएं । २

प्रतिक्षामा म जुनेलीको अझै पनि त बसेकै छु ,
जून बिना म चुक जस्तै कालो अँध्यारो रात भएं । ३

मन्दिर भित्र पाईला राखी भगवान भेट्नुथियो ,
अटाउंदिन ढोकामा म पानी अचल जात भएं । ४

समयलाई मुठ्ठीभित्र राख्न खोज्ने दीपक आज ,
दुनिँया सँग हारेर सँधै तल पर्ने हात भएं । ५

नेपाली पोष्ट डट कममा प्रकाशित ।

Tuesday, September 26, 2006

शुभकामना ।

नव दुर्गा भवानीले नेपाल र सम्पुर्ण हामी नेपालीहरुको कल्याण गरुन ।



बडा दशैं तथा शुभ दीपावली-२०६३ को शुभ उपलक्ष्यमा देश तथा विदेशमा रहनुहुने सम्पुर्ण नेपालीहरुको सु- स्वास्थ्य , दीर्घायु एवं उत्तरोतर प्रगतीको हार्दिक मंगलमय शुभकामना ।




-- दीपक जडित ।

Friday, September 22, 2006

गीत : अबोध परेलीहरु ।

मलाई सपनाहरु नदेउ मेरा अबोध परेलीहरुमा
चाहनाको अँश नै छैन हृदयको तरेलीहरुमा ।


मेरो आकाश ताराहरु सबै झरेर रित्तो भएको छ
मेरो धर्तीपनि खडेरी परेर उजाड भएको छ
मलाई बसन्त फेरी नदेउ म त रम्छु खडेरीहरुमा
चाहनाको अँश नै छैन हृदयको तरेलीहरुमा ।


मेरो साईनो खुशीहरु सँग धेरै पहिले टुटीसकेको छ
मन भित्र रहरको आईना पनि पहिलेनै फुटीसकेको छ
मलाई उज्यालो फेरी नदेउ म त रम्छु अँधेरीहरुमा
चाहनाको अँश नै छैन हृदयको तरेलीहरुमा ।


शब्द रचना : दीपक जडित
सँगीत : टिका भण्डारी र
स्वर : सुधा शर्माको रहेको यो गीत अबोध परेलीहरु नामको गीती अल्बममा छिट्टैनै सार्बजनिक हुनेछ ।

Thursday, September 21, 2006

The Generation of Men

........."I can see we are going to be good friends."

"I like your 'giong to be.' You said just now
It's going to rain."

"I know, and it was raining.

I let you say all that . But I must go now."

"You let me say it ? on consideration ?
How shall we say good-bye in such a case?"

"How shall we ?"

"will you leave the way to me?"

"No , I don't trust your eyes. You've said enough.
Now give me your hand up. __ Pick me that flower."

"Where shall we meet again?"

"Nowhere but here

Once more before we meet elsewhere."

"In rain?"

" It ought to be in rain . Sometime in rain.
In rain to-morrow , shall we , if it rains?
But if we must , in sunshine ." So she went.

This poem has been taken from Robert Frost's North of Boston. Titled The Generation of Men , and is only later part of a long form . This poem , I would like to dedicate to my only best friend who doesn't want to mention her name in here.

Monday, September 18, 2006

कविता : रीत जीन्दगीको ।

रीत जीन्दगीको ।

यो रीत हो साथी जीन्दगीको
सुर्य त एकैछिनमा अस्ताउने छ
ताराहरु हुनेछन तिम्रो साथी
चन्द्रमाले उज्यालो दिनेछ
त्यसैले उज्यालो दिनलाई मात्र आफ्नो नभन
अँध्यारो रात्री पनि तिमिले नै भोग्नुपर्छ
उसरी नै जसरी तिमिले
हरेक मुस्कान पछि एकथोपा आँशु भोगेका छौ ।

मन्द मन्द बतासले सँधै
तिम्रो ओठबाट मुस्कान चोरिरहेछ
हर्षले पुलकित तिमी
हरेक क्षण अर्को एक मुस्कान लुटाईरहेछौ
जो थियो तिमीसँग र तिम्रै थियो
अब लुटिईसक्यो , जानदेउ , नरोउ
यस्लाई बटुल्न सक्दैनौ कहिल्यै
यो पनि रीत नै हो जीन्दगीको ।

तिम्रो अन्तरको जागरुक कारिगरले
अझै निर्माण गरिरहेछ अगम्य महल सुन्दर
तिम्रै एक एक विश्वासहरु समेटेर
परिश्रमी छ उ , तर तिमिनै
महत्वदिने छैनौ उस्को कारिगरीलाई
त्यसैले त ढल्नेछन विश्वासका हरेक महलहरु
अब ढलि त सक्यो , जो ढल्नु नै थियो ,
नरोउ , यो पनि रीतनै हो जीन्दगीको ।

नेपालीपोष्ट डटकममा प्रकाशित ।

कविता : आज फेरि जिन्दगी ।

आज फेरी जिन्दगी ।

पुष्प गुच्छा सम्झेर
जिन्दगीलाई
फूलदानमा सिसाको
सजाईदिएँ
तर भ्रम रहेछ
के थाहा र ?
जिन्दगी कठोर
पत्थर रहेछ
थाहै नपाई
फुलदान टुट्यो
टुक्रा टुक्रा भएर
झर्यामझुरुम ।

फेरी सम्हालेर
जिन्दगीलाई
टाँगीदिएँ भित्तामा
तस्विर सम्झेर
उफ् !! अर्को भ्रम
भित्र भित्र यहाँ
जिन्दगी त
धमिराको गोलो रहेछ
तस्बिर बाँकि रहयो
जिन्दगीमा
पोचिएर भित्ता ढल्यो
गर्ल्यामगुर्लुम ।

आज फेरी जिन्दगी
काँचको चुरा
चुक्यो बेकाम भो
त के भो ?
नाडी खाली नराख्न
भिरीरहेको छु
कतै पुर्व जन्मको
अभिशप्त पैंचो
सम्झेर
यो जिन्दगी
तिरीरहेको छु ।

कस्ले भन्यो
यस्लाई जिन्दगी ?
जिन्दगी नै ठानेर
म पनि
एक भ्रमबाट क्रमश:
अर्को भ्रमको प्वालमा
छिरिरहेको छु ।

यो कविता नेपाली पोष्ट डट कममा प्रकाशित भै सकेको छ ।

Sunday, September 17, 2006

दो गजलें ।

होता कैसे ये गजलें किसिने मुझे सिखाया नहिं ।
लिखते कैसे ईसको किसिने राहें दिखाया नहिं ।

फिर भि लिख रहा हुं मैँ अपने दिल बहलाने ,
अच्छे है या नहिं मेरे गजलें किसिने बताया नहिं ।

हिन्दि मेरे भाषा नहिं जहाँ मैँ काबिल बनुं ,
मगर सुन्दर ईतना है कि मैने समझा पराया नहिं ।

ईसलिए मैने हिन्दिमें लिखाहुवा दो गजलें ईस ब्लगमें रखरहा हुं । क्या ये गजलें कहलानेके काबिल है? आपको कैसा लगा? कमेण्ट छोडिएगा ।


जिस दिन आपसे मेरे बातें हुवा था ।
आपके बातों ने मेरे दिलको छुवा था । १

सोचा हि नहिं था आपसे फिर मुलाकात होगा ,
हो गई आज हि ये जो खुदाका दुवा था । २

दीपक जलाया था मैने रोशनी पाने के लिए ,
मगर चारोंओर मेरा सिर्फ धुँवा धुँवा था । ३

तडप रहा था मैं कबसे प्यास बुझानेके लिए ,
पता हि नहिं था मेरे दिलके पास हि कुवाँ था । ४



ये दिलकी बातें अगर तुमने सुना होता ।
काश तुमने हमसफर मुझको चुना होता । १

तेरे दिलकि कैदखानेमें बन्द रहने के लिए ,
काश मैने किया कोहि गुना होता । २

आजाद पञ्छी कि तरह आसमाँमें उडती ,
काश तुझे फसाने कोहि जाल बुना होता । ३

ईतना तन्हाँ होकर मैं बैठे नहिं रहता ,
काश मेरे जिन्दगी में तुम्हारा आना होता । ४

बुझा बुझा दीपकसा हाल मेरा हो जाता नहिं ,
काश मैने गाया दिलकी कोहि तराना होता । ५

Saturday, September 16, 2006

गीत ।

म त यसै ओईलीसकें हाँगाबाट झरेर
तिमी फूल बसन्तमा सुवास छरेर ।

बिर्षिदेउ अब मलाई म त झुठो सपना हुँ
ईश्वरलाई मैले संधै तिम्रै खुशी मागेकी छु
म त डुबेँ सागरमा तिमी जाउ तरेर
तिमी फूल बसन्तमा सुवास छरेर ।

तिम्रो भागमा दुख भए सबैनै म छेकिदिन्छु
मेरो सारा खुशीहरु तिम्रै नाउँमा लेखिदिन्छु
दिन्छु मेरो आयु पनि बरु आफु मरेर
तिमी फूल बसन्तमा सुवास छरेर ।

Tuesday, September 12, 2006

गजल ।

गजल ।

-दीपक जडित

त्यती धेरै बाचाबन्धन खै त कहाँ कामलाग्यो ।
तिम्रो मेरो सम्बन्धमा आँखिर पुर्णबिराम लाग्यो । १

बगिरहने आँशुमेरो तिमीबाट लुकाउन ,
सधैँ बर्षात रोजी हिँड्थें तर आजै घामलाग्यो । २

काटिदियौ प्वाँख मेरो म त भुईंमै लडिरहें ,
आकाशमा उड्ने मेरो ईच्छा सबै जामलाग्यो । ३

भएजति भाग्यहारी अभिषाप म बाँचेको छु ,
खुशी तिमी छौ कि छैनौ चिठ्ठा त तिम्रै नामलाग्यो । ४

रित्तिएको एक्लो जीवन रित्याउंदैछु एक्लै म त ,
सायद तिम्रो जिन्दगीमा मेला धूमधाम लाग्यो । ५

बसन्तको सँघारमा तिम्ले पाईला टेक्दै गर्दा ,
कठ्याङ्ग्रीने हुस्सु सँगै यहाँ शिशिर यामलाग्यो । ६

Sunday, September 10, 2006

मायाका केहि कुराहरु ।

कैलेकाहीं मेरो मन त्यसै त्यसै उच्चाटिएर आउने गर्छ । भौतिकरुपमा कुनै दुखाई नभएर पनि यो मन भित्र भित्रै पोलेझैं कता कता दुखेझैं महशुस हुन्छ । यसरी मन बिरक्तिने र बिथोलिने क्रम त्यतिबेला हुन्छ जतिबेला कुनै खास काम नभएर समय कटाउने कुनै माध्यम पनि फेलापार्न सकिएको हुन्न अथवा कुनै बिषयबिषेशले मेरो मनभित्र कटेरोहालेर रासोबासो बसाउन थाल्छ । दिनभरी प्रायजसो म सँग कुनै पनि बिषयमाथी मनन गर्ने समय हुन्न त्यसैले पनि होला जब राती सुत्नेबेला हुन्छ मेरो मनभरी नानाथरी तर्कबितर्क उठने गर्छ । यसरीनै मनमा कुरा खेलाउंदा खेलाउदै म हरेक रात कि त कुनै गीत या गजल कि त कविता या कथालेख्ने गर्छु । यसरी मनभित्रको छटपटीले साहित्य श्र् जना हुँदा खुशी त म स्वभाविकरुपमा हुन्छु नै तर सुत्नुपर्ने समयमा मन भित्र बिचारहरुको आँधी चल्दा कता कता डरपनि लाग्छ कतै यो प्रकृया कुनै रोगभएर निस्कने त हैन? मैले ठुला ठुला साहित्यकारहरुले कुनै खास समयमा लेख्ने मूड आउंछ भनेको धेरैपटक सुनेको छु त्यसरी भन्नेहरु प्राय सबै जना उमेरले म भन्दा धेरै परिपक्व र जिवनमा धेरै गरीसकेर अवकाशको जीवन बाँचिरहेका हुन्छन र तिनिहरुलाई एकान्त र एकाग्र हुनको लागि प्रसस्तै समय हुन्छ । मलाई भने सायद समय नभएर नै होला जब सुत्ने समय हुन्छ तबनै मनभित्र अनेकन लहरहरु उठ्न थाल्छ । साथीहरु मलाई कैलेकाहीं निशाचर भनेर सँज्ञा दिने गर्छन हुनपनि हो म दिनभरी साथीभाई सँगै कामगरेर पनि रात अबेर सम्म कि त केहि लेखिरहेको हुन्छु कि त केहि अध्ययन गरीरहेको हुन्छु । यसरी बिचारको सागरमा गोतामार्न पनि रमाईलो नै लाग्छ ।

भन्नेहरु भन्छन मनलाई जसरी जता लगायो त्यतै लाग्न सक्छ तर म मा यो लागु हुदैन किन हो मेरो मन बहकिन थाल्यो भने यस्लाई मैले नियन्त्रण म राख्नुको सट्टा यस्ले मलाई नियन्त्रण गरेर मलाई सारा रात जाग्रम बसाएर छाड्छ । जस्तो कि गए राती नै मेरो मनमा मायाका कुराहरुको सुनामी चल्यो । माया भन्नासाथै मेरो मनले मेरो आँखा अगाडी यौटा बिछट्टै सुन्दर नारी आकृती ल्याएर उभ्याईदिने गर्छ । बलीउडकी सुप्रसिद्द नायिका दिया मिर्जा - जो मलाई हिन्दि चलचित्रमा हेर्दा सुन्दरी लाग्छ , को जस्तै मुहारको मोहडा भएकि मेरी एक असल साथी , जस्लाई मैले भेटेको छैन , जस्को नाम अर्कै भएपनि म माया भनेर चिन्छु । उसैको मुहार मेरो आँखा अगाडी माया भन्ने शब्द निस्कँदा आउने गर्छ । मैले केहि समय अगाडी मायालाई नै बिषय बनाएर भगवान हराएपछि भन्ने कथा पनि लेखेको थिएँ भलै त्यो कथा मेरो मनको लहड पोख्ने प्रकृया भन्दा पर केहि थिएन । न कथाको स्वरुपमा थियो न कथा हुनलाई त्याहाँ कुनै कथा नै थियो ।

वास्तबमा माया मेरो यौटा असल साथी मात्रै हो त्यो पनि इन्टरनेटमा भेट भएको तर पनि सायद धेरै लामो समय सम्म कुरा गरेकोले होला मेरो मनले मायालाई साथी भन्दा पनि अझै नजिक राखेको थियो क्यार । मैले मायालाई साथी भन्दा पर अर्को नजरले हेरेको थिईनँ । बातचितको क्रममा मैले मायालाई आफ्नो बारेमा सबै कुरा भनिसकेको छु । म यौटा बिवाहित पुरुष हुँ र म सँग यौटी प्यारी सानि छोरी छे भन्ने कुरा सुनाईसकेको छु । यो कुरा मैले दुईकारणले सुनाएको थिएँ एक त म झूटो कसैसँग कहिले पनि बोल्न चाहन्न र अर्को मेरो बारेमा मायालाई कुनै भ्रम नहोस भन्ने चाहन्थें । यहिकुरा सुनाउने क्रममा मायाले मलाई छोरी छे तर छोरी कि आमा छैन भन्ने सुनाउंदा तिमिलाई अरुले मनपराउछन नि भनेकि थिईन् , त्यो मायाको बिचार थियो मैले त्यसरी सोचेको थिईनँ । म आफ्नो अतितलाई भजाएर कसैको माया या दया पाउने हिम्मत गर्न सक्दिन । मेरो अतितलाई मैले साह्रै नै सम्हालेर राखेको छु । मायाको हिसाबकिताबमा आज म शुन्य छु । साथको लेखामा आज म एक्लो छु यसकारण सायद मैले कतै कसैको सहारा खोजिरहेको हुन सक्छु । कसैको साथबिनाको जीवन अधुरो हुन्छ अपुरो हुन्छ भन्ने पनि मैले सुनेको छु तर मलाई लाग्दैनकि जीवनलाई पुरा बनाउन कसैको साथनै चाहियोस । जीवन एक्लै बाँचेर पनि पुरा हुन सक्छ भन्ने मत राख्छु म । यस्को मतलब फेरि यो हैन कि गृहस्थीको महत्वलाई नै मैले नकारेको छु । गोरेटोमा फेरि कतै कसैको साथ पाए म सँगै सँगै हिंड्छु निश्चयनै तर पहिले स्पस्ट तवरले त्यो साथ कस्को हो कस्तो छ भन्ने बुझेर मात्र ।

लामो अन्तराल पछि पहिले झैँ हिजोपनि फेरि मायासँग इन्टरनेटमा भेट भयो कुराकानीको शिलशिलामा मायाले हिजो आफुले अमेरिकाको लागी फियान्सी भिसाको अन्तर्बार्ताको डेट पाएको बताईन । पहिलेपहिले पनि फियान्सी भिसाको बारेमा मायाले मलाई सोधखोज गरेकि थिइन् । त्यसबेला कस्को लागी भनेर मैले सोध्दा मेरो साथीको लागी भनेकि थिइन् तर आज भने आफ्नोलागी हो र आफ्नो ब्वाईफ्रेण्डले प्रोसेस गरिदिएको भनिन् । मायाको यो खुशीको कुराले मलाई पनि निक्कै खुशी बनायो । अझैपनि मायाले मलाई यस्कोबारेमा बुझ्न भनेकि छन मैले जानकारहरु सँग सल्लाह गरेर उन्लाई बताईदिने बिचार गरेको छु । लगभग यस्तै कुराहरु गरेर माया म सँग बिदा भईन् र म पनि रात निक्कै ढलिसकेकोले सुत्ने उपक्रममा लागें । स्वभाविकरुपमा मायाको बारेमा मनमा कुराहरु खेल्न थाल्यो । मायाको खुशीको कुरा सुन्न पाएर म हर्षित भएको थिएँ तर मनमा कुराहरु खेल्ने क्रममा मायाले पहिले पहिले मलाई मेरो ब्वाईफ्रेण्ड छैन भनेको सम्झेँ अनि त्यतीकुराले पोल्न थाल्यो मेरो मन ; किन पहिले मलाई झूट बोल्नु पर्थ्यो र मायाले? मैले मायालाई जिस्केर तिमि बनिदेउ न त मेरो गर्लफ्रेण्ड भनेको त थिएँ तर यो बिषयलाई मैले गम्भिर भएर भनेको थिइनँ । यदी मैले गम्भिर भएर भनेकै भएपनि मायाले त्यहिबेलानै मलाई आफ्नो ब्वाईफ्रेण्ड छ भनेको भए के हुन्थ्यो र? मैले असल सम्झेको साथीले मलाई यतीका दिनसम्म झूट बोलिरहंदा र आज आएर यो सत्य हो भन्दा मैले कुनकुराको बिश्वास गर्ने?

मेरो असल साथीले पहिले झूट बोलेको हो कि अहिले झूट बोलेको भन्ने कुरानै निर्क्योल गर्न नसकेर मलाई रातभर निद्रा परेन । म त मायाले अहिले भनेको कुरानै सत्य होस र मायाको अमेरिकाको लागी भिसा लागोस भन्ने कामना गर्छु । तर झूट??? मैले सोधेको पनि थिएँ पहिले किन झूट बोलेको त म सँग भनेर जवाफमा मायाले भन्न मनलागेन र नभनेको भनिन । यदी पहिले भन्न मननलागेको नै हो भने आज आएर किन भन्न मनलाग्यो त?? निश्चयनै त्यसो हैन होला तर फेरी किन झूट बोल्नु पर्यो मायाले म सँग?? अनुत्तरित प्रश्नहरु अझै छन म सँग । जस्लाई पनि मैले आफैले हल् गर्न खोजिहेरेँ । मैले केहि समय अगाडी मायालाई यौटा सानो गणेशजी को मुर्ती उपहार स्वरुप पठाएको थिएँ - कुनै खुशीको उपलक्ष बिनानै मैले गणेशजी को मुर्ती उपहार स्वरुप पठाउनुलाई मायाले उनिप्रतिको मेरो आशक्ती हो भन्ने ठानिन कि? त्यस्तै गरी केहि सिडीहरुमा नेपाली गीतहरु कपि गरेर पनि पठाएको थिएँ उन्लाई मैले र प्रत्येक सिडीहरुमा विथ लव दीपक लेखेको थिएँ कतै त्यसैलाई पो मेरो आशक्ती बुझिन कि? अनि मलाई टाढा रहोस भन्ने मनसायले अहिले झूट बोलेकि हुन कि? पहिले झूट बोलेकि भएपनि अहिले झूट बोलेकि भएपनि मायाले म सँग झूट बोल्दिरहिछन । मैले असल साथी मानेको भएपनि उन्ले मलाई असल साथी मानेकि रहिनछन । म प्रति मायालाई साथीको रुपमा बिश्वास रहेनछ । यस्तै यस्तै बुझेँ मैले । मेरो बुझाई गलत होला तर यस्तै बुझेँ । यो बिषयलाई मनबाट हटाएर निदाउने अनेक चेष्टा गर्दागर्दै बिहान भैसकेको थियो । अनि उठेर कफि पिउँदै यौटा गीत लेखें जो यस्तो छ ------------------

किन हुन्छ भेटघाट गोरेटोमा कसैसँग
हिंड्दाहिंड्दै माया किन बस्छ
किन आउछ दोबाटो छुटाउन साथ फेरी
सारा खुशी आँशु सँगै खस्छ ।

कसैसँग बरु कतै भेटै नभईदिए हुन्थ्यो
न त छुटिनुनै पर्थ्यो न त फेरी मुटु रुन्थ्यो
किन लाग्छ माया मिठो एकैछिनको चिनारीमा
कोहि किन मुटुभित्र पस्छ
किन आउछ दोबाटो छुटाउन साथ फेरी
सारा खुशी आँशु सँगै खस्छ ।

बुझाउदा बुझ्ने हैन मन त एकोहोरो हुन्छ
नचिनेको माया कल्पि मुटु त्यसै त्यसै रुन्छ
किन भाग्छ निदरी नि आँखाबाट पर पर
आशँकाले मुटु किन डस्छ
किन आउछ दोबाटो छुटाउन साथ फेरी
सारा खुशी आँशु सँगै खस्छ ।

Monday, September 04, 2006

एक अञ्जुली माया : एक मन्तब्य ।

एक अञ्जुली माया , दशवटा आधुनिक गीतहरु सँग्रहित मेरो पहिलो गीती अल्बम जस्मा सँगीतकार टिका भण्डारीको एकल सँगीत रहेकोछ , को लोकार्पण यहि सेप्टेम्बर २३ का दिन नेपाल पर्यटन बोर्डको हलमा हुन गै रहेको छ । उक्त अवसरमा म आफु उपस्थित हुन नसक्ने भएकोले मैले ईमेल मार्फत पठाएको एक सानो मन्तब्य एक अञ्जुली मायाको सिडी कभरको साथ राखेको छु ।
सर्बप्रथम सँगीतकार टिका भण्डारीको एकल सँगीत रहेको मेरो गीती अल्बम एक अञ्जुली मायाको यस बिमोचन समरोहमा उपस्थित हुनुभई बिषेश अतिथीको आशन ग्रहण गरिदिनुहुने श्रदेय ----- ,------, -----मा म दीपक जडितको नमस्कार । साथै उपस्थित सम्पुर्ण श्रदेय महानुभावहरुमा स-धन्यवाद नमस्कार ।

मेरो जीवनको ड्रीम प्रोजेक्टकै रुपमा रहेको मेरो पहिलो कृती गीतीअल्बम एक अञ्जुली मायाको यस बिमोचन समरोहमा म आफु उपस्थित हुन नसक्नुको पिंडालाई छातीभित्रै राखेर सात समुद्रपारीबाट यो सानो संदेश ईमेल मार्फत पठाएको छु । यतीखेर मेरो जिन्दगीको मिठो सपना एक अञ्जुली माया गीतीअल्बम सार्बजनिक भैरहंदा म हर्षले बिभोर भएको छु ।

म आफु उपस्थित हुन नसकेपनि यतिबेला तपाई बिद्वानबर्ग सामु दुईचार शब्द बोल्न सक्ने सम्म उमेर नभए पनि मेरो प्रतिनिधित्व गर्ने मेरी सात बर्षिय अबोध छोरी तपाईहरु सामु उपस्थित भएकि छन जो मेरो जीवनको सपना पुरागर्नको निँती गीती रेकर्डिङकै सिलसिलामा हाल काठमाण्डौ आएकी हुन । आज एक अञ्जुली माया गीती अल्बम तपाईहरु सामु आउन सक्नुको पहिलो श्रेय म मेरी छोरीलाई नै दिन चाहन्छु किनकी उन्कै निम्तीनै म आज सम्म यस धर्तीमा जिउंदो रहन सकेको छु ।

सुन्दा परिमाण थोरै लाग्न सक्ला एक अञ्जुली माया तर यो माया म भित्रको त्यो अपरिमेय माया हो जस्को तुलना म केवल त्यो अनन्त ब्रम्हण्डसँग मात्र गर्नसक्छु । यो माया मैले जीवनयात्रामा जीवनसँगीनीको साथ गुमाईसकेर पनि पाईरहेको चोखो माया हो जस्लाई म परिमाणमा ब्यक्त गर्न सक्दिन । यस अल्बमलाई मैले मेरी स्वर्गीय पत्नि मञ्जु प्रति समर्पण गरेको छु ।

यस अल्बम भित्रका धेरैजसो गीतका शब्दहरु मैले झण्डै ५ बर्ष अगाडी आफ्नी प्रीय जीवनसंगीनीलाई गुमाउनुको पिँडा आलैहुंदा लेखेको हुँ । यसर्थ यि सबै गीतहरु मैले आफ्नो आँशुले लेखेको हुँ भन्न सक्छु म सबै गीतहरु मैले एकान्तमा छाती पिटेर छाडेको डाँकोहरु हुन । त्यतीबेला मैले सोचेको पनि थिईनं कि कुनैदिन मेरा रुवाईहरुले पनि जीवन पाएर गीतको रुपमा पुर्णता पाउनेछन भनेर तर समयक्रम सँगै मेरो भेट नेपाली गीत सँगीतको आकाशमा चम्किलो नक्षत्र बनेर स्थापित भैसक्नु भएका सँगीतकार टिका भण्डारी सँग हुनगयो र वहाँकै हौसलाले आज मेरो छातीभित्रका ब्याथा र छटपटीहरु गीत बनेर तपाईहरु सामु एक अञ्जुली मायाको रुपमा सार्बजनिक भैरहेछ ।

झण्डै डेढ दशक अगाडी देखिनै गीतीलेखनमा पाईलो हालेको भएपनि मैले बल्ल आज आएर एउटा पाईला टेकेको छु भन्नु पर्छ । म अझै शिकारुनै छु । तपाई बिद्वान साहित्यकारहरु र अग्रज गीतकारहरुले पहिल्याउनु भएको बाटोमा तपाईहरुकै शुभेच्छा बोकेर पच्छ्याउदै आउने छु म ।

एक अञ्जुली माया भित्रका दशवटै गीतहरुलाई आफ्नो एकल सँगीतको माधुर्यले सिँगारीदिनुहुने लोकप्रीय सँगीतकार टिका भण्डारी ज्यू प्रति म अत्यन्तै आभारी र कृतज्ञ छु । त्यस्तैगरी यस अल्बम भित्रका गीतहरुमा आ-आफ्नो कर्णप्रीय तथा ओजपुर्ण स्वर दिनुहुने आदरणिय गायक गायिकाहरु रुवि जोशी , दीप श्रेष्ट , रविन शर्मा , प्रदीपराज पाण्डे , कुन्ती मोक्तान , आनन्द कार्की , रामकृष्ण ढकाल , एम बराल , कर्ण दाश , जगदिश समाल सबैमा म हार्दिक कृतज्ञता ब्यक्त गर्दछु । त्यस्तैगरी यस अल्बमलाई आफ्नो अमुल्य कलाले सजाईदिनुहुने भर्टेक्स डिजाईनलाई र भर्टेक्स डिजाईनमा रहनुहुने रञ्जीता शर्मालाई मेरो मुरी मुरी धन्यबाद साथै यस अल्बमलाई बजारमा पुर्याईदिनुहुने धउलागिरी क्यासेट सेण्टरलाई पनि मेरो मुरी धन्यबाद । यस अल्बमका गीतहरुमा सँगीत सँयोजन गर्नुहुने फडिन्द्र राई , अमुल कार्कीढली र किरण कँडेललाई अनि रेकर्डिष्ट शम्भु ताण्डुकारलाई म हार्दिक धन्यबाद दिन चाहन्छु त्यस्तै प्रज्ञा स्टुडियो प्रतिपनि म आभारी छु । त्यस्तैगरी एक अञ्जुली माया भित्रको यौटा गीतलाई छायाँङ्कन गरिदिनुहुने ईमेज च्यानलका दीपक श्री र उक्त छायाँङ्कित गीतमा अभिनय गरिदिनुहुने मोडलहरु प्रशान्त र गीता शाहि प्रतिपनि म धन्यबाद दिन चाहन्छु । यस अल्बमको निँती आफ्नो अमुल्य समय दिनुहुने यस अल्बमका निर्माता गणेश गौली जो मेरो स-हृदयी साथी पनि हुनुहुन्छ , लाई पनि मेरो सहस्र धन्यबाद ।

अन्त्यमा आजको यस लोकार्पण समारोहमा उपस्थित हुनुहुने सम्पुर्ण आदरणिय महानुभावहरुमा पुन धन्यबाद दिंदै बिदा हुन चाहन्छु । नमस्कार ।

Sunday, September 03, 2006

गीत

गीत

भन्थ्यौ तिमी फूल हो जीवन बल्ल आज मैले मानें
पारीजात रैछ जीवन बिहान त झरीजाने ।

दुई दिनको जिन्दगीलाई ब्यर्थै नष्ट गरिगयौ
मुटुभित्र झुसी पारी बिरह त भरीगयौ
आँखिरी त दुईदिनको चोला हो यो मरीजाने
पारीजात रैछ जीवन बिहान त झरीजाने ।

पिरहरु भोलि रुँला भन्थ्यौ आज हाँस्नुपर्छ
के थाहा र भोली कस्तो कर्म खेपी बाँच्नुपर्छ
किन यती हतार भयो सारा खुशी तरी जाने
पारीजात रैछ जीवन बिहान त झरीजाने ।

हिउँ जस्तै रैछ जीवन घाम लागे पग्लिजाने
सम्झना नै सँधै सँधै हिमालझैं अग्लीजाने
घाउ दियौ सम्झँदैमा आँखाहरु भरीजाने
पारीजात रैछ जीवन बिहान त झरीजाने ।

२०५७ सालको पौष २ गते मैले लेखेको यो गीत कम्पोज गर्न भनेर सँगीतकार टिका भण्डारीलाई दिंदा म सँग यसको प्रति थिएन । मैले सम्झन सके जति लेखेर टिका भण्डारीलाई दिएको थिएँ र त्यस अनुसारनै रामकृष्ण ढकालको स्वरमा यो गीत बजारमा आउदैछ । आज बल्ल मैले यो गीतको पुर्णपाठ भेट्नसकें र यहाँ राख्दैछु ।

-दीपक जडित