Wednesday, April 13, 2011

विदाई अलास्का !!


सन् २००८ को जुलाईमा हवाईको उष्ण हावापानी छोडेर यो हिममय, चिसो अलास्कातिर हान्निंदा मेरो मनमा अनौठो गरी रमाईलो अनुभुति थियो ।  हवाईको त्यति बिघ्न सुन्दरतालाई छोडेर जानुको पीडा अहँ थिएन म मा । हवाईका ति मनोरम समुद्री किनारहरुलाई पक्कै मिस गर्छु भनेर त्यसबखत ब्लगमा लेखेको त थिएछु तर अलास्का आएर मैले हवाईलाई मिस गरेको क्षण कहिल्यै भएन । बरु अलास्का आउने बखत म भित्र बिछट्टै आनन्ददायि कल्पनाका अग्ला अग्ला यथेष्ट चुलीहरु थिए ।

 .........................

अहो! त्यो हिममय अलास्कामा पुगेर म छातीभरि नेपाल बोकेर कुनै त टाकुरा टेक्छु होला ।

अहो! त्यो हिममय अलास्काको चिसोमा लुगलुग काँप्दै भएपनि अत्याधिक हिमपात हुँदा रमाउँछु होला । भरिसक्के त म रमाउँदै हिउँचिप्ली(ski) नै खेल्छु होला ।

अघाउँजी प्राकृतिक सम्पदाले भरिएको अलास्काको पाखा पखेराहरु घुमेर रमाउँदै म थुप्रै गीत, कविता ईत्यादि लेख्छु होला ।

त्याँहाका बन्यजन्तु, हिमाल, पर्वत, पाखा, पखेरा, रुख, फूल, खोलानाला, पंछी, समुद्र, समुद्री जीव इत्यादिको मनग्गे तस्वीर खिच्छु होला ।

 ........................................................

इत्यादि इत्यादि अनेक अनेक कल्पनाहरु मनभरी गुडुँल्कि पारेर रमाउँदै अलास्का आउँदा मैले केवल यौटा कुरामात्र सोचेको रहेनछु कि पृथ्वीकै सुदुर उत्तरतिर अवस्थित, संयुक्त राज्य अमेरिकाको त के कुरा यो धर्तिकै दुर्गम भेग भन्न मिल्ने यो अलास्कामा आएर म यति धेरै नेपालीहरु पनि भेट्नेछु ।

हवाईबाट हिंड्नेबेलामा मलाई अलास्काको एँकरेज सहरमा एक घर परिवार नेपालीहरु छन् भन्ने जानकारी प्राप्त भएको भएपनि वहाँहरु कहाँ बस्नुहुन्छ भन्ने टुङ्गो थिएन । न त वहाँहरुको ठाउँ ठेगाना पत्ता लगाउन नै मैले सकेको थिएँ । त्यसो त टिभी च्यानलहरुमा देख्ने गरेको, म्यागाजिनहरुमा पढ्ने गरेको त्यो अलौकिक अलास्काको सौंदर्यलाई आफ्नै आँखाले पान गर्ने हतार मनस्थितीमा मैले एँकरेज, अलास्कामा बस्नुहुने नेपालीहरुको निधिखोजी पनि सायदै गरेँहुँला ।



तर संयोग भनुँ या मेरो अहोभाग्य अलास्का आएर मैले जहाँ काम गर्नु थियो त्यहिँ काम गर्नुहुने नेपाली बैनी भेटें । जस्को बारे मैले हवाईमा छँदै सुनेको थिएँ । नेपालमा म्याग्दी जिल्लाबाट आउनु भएकि बैनि ईकु छन्त्याल जो मैले अलास्कामा आएर भेटेको पहिलो नेपाली हुनुहुन्थ्यो । वहाँहरु निक्कै पहिले देखि अलास्कामा बसोबास गर्नुभएको रहेछ । बैनि ईकु छन्त्यालकै माध्ययमबट म एँकरेजमा रहनुहुने अन्य नेपालीहरु सँग पनि परिचित हुन पुगेँ । अरु अरु नेपालीहरु त झन दशकौं पहिले देखि आएर अलास्कामा बस्नुभएको रहेछ । त्यो सब थाहा पाउँदा म चकित त अवश्य नै भएँ कि अलास्कामा मुश्किलले नेपालीहरु भेट्छु भन्ने आफ्नो अनुमानमा पनि म गलत भएँ ।

रहँदैबस्दै जाँदा अलास्कामा रहनुहुने सबै नेपाली परिवारहरुसँग म यति घनिष्ठ भएँ कि यतिखेर मलाई एँकरेज सहरभित्र रहनुहुने जुनसुकै नेपाली परिवारको घरमा पस्दा पनि आफ्नो घरमा पसेजत्तिकै सजिलो र आत्मियताको अनुभुति हुन्छ । म यहाँ कसैको दाजु, कसैको भाइ, कसैको छोरा, कसैको भतिज, कसैको के, कसैको के, सबैको केहि न केहि नातासम्बन्ध बनेर बसेको छु । यो क्षण जत्तिको गर्विलो क्षण देशबाट टाढा रहेको यौटा नेपालीलाई अरु के हुन सक्छ ?


अलास्कामा भेटेको पहिलो ब्याक्ति, बैनि ईकु छन्त्याल, नेपाली साहित्यको एकजना गतिलो पाठक हुनुहुँदोरहेछ । नेपालदेखि नेपाली साहित्यका किताबहरु मगाएर पढ्नुहुने बैनि मेरो लेखाईको पनि यौटा असल पाठक बन्नुभएको थियो वहाँ मेरो ब्लग पढेर मलाई मौखिक प्रतिकृया दिने तथा नेपाली साहित्यका विविध पक्षमा म सँग छलफल गर्ने गर्नुहुन्थ्यो । तर म अलास्कामै छँदाछँदै पनि ब्लग लेखनमा सुस्तता आएयता यस्ता छलफलहरु हुन छाडिसकेकाछन् ।

अलास्कामा नेपालीहरु पनि छन् कि छैनन्, नेपालीहरु भेटिन्छ कि भेटिंदैन भन्ने अन्यौल बोकेर आएको मैले अलास्का आएपछि नेपाली समाज अलास्का भनेर यहाँ रहनुहुने नेपालीहरुको पहिचानको लागि आफैं पनि एउटा संस्थापक सदस्य रहेर नेपाली भाषा तथा संस्कृतिको संरक्षण हेतु साथै एँकरेजमा रहनुहुने सम्पुर्ण नेपालीहरु माझ आपसी सहयोग तथा सद्भाव कायम गर्ने हेतु एउटा संस्था समेत खोल्न पाउंनुलाई पनि मैले आफ्नो अहोभाग्य ठानेको छु । जुन संस्था अहिले अलास्का राज्यमा नेपालीहरुको सामाजिक संस्थाको रुपमा दर्ता पनि भैसकेको छ ।

आशा छ नेपाली समाज अलास्काले नेपालीहरुको हीतमा भविश्यमा प्रसस्तै कामहरु गर्दै जानेछ र मुख्य कुरा एँकरेजमा भएजति सबै नेपालीहरु माझ आज जत्तिकै भाईचारा भविश्यमा पनि कायम राख्नेछ ।


आज यो ब्लग लेखुञ्जेलमा समयले फेरी अर्को छेकारो मारिसकेको छ । मलाई यौटा भूमिकाबाट बर्खास्त गरेर अर्को भुमिकाको निमित्त तम्तयार रहन अह्राईसकेको छ । यतिबेलासम्म मैले फेरी एँकरेज अलास्का छोड्नलाई आफ्नो झिटिगुण्टा कसिसकेको छु र भोली यतिबेलासम्म म अलास्काको धर्ति छोडेर हवाईमा ओर्लनको निमित्त आकाशमा उडिरहेको हुनेछु ।

यो अचानक यसकारणले भएको हैन कि म अलास्का आउँदा मैले जीवन पर्यन्त अलास्कामै बस्ने अठोट लिएको थिइनं र भोली हवाई गएर फेरी म त्यहिँ टाँसिनेछु भन्ने पनि हैन तर यसरी यति छिट्टै म हवाई फर्कन्छु भनेर आफैंले पनि सोचेको भने थिइनँ ।

साँच्ची नै आँखिर जिन्दगी यात्रा न हो । हामी आफुले सोचेको एक ठाउँमा भलै पुग्न नसकौंला तर नसोचेको अनेक ठाउँमा पुगिरहेका हुन्छौं त्यसैले पनि म पत्याउँछु कि जिन्दगी सबैभन्दा पहिले मृत्यु पर्यन्तको यात्रा हो अनि त्यसपछि मात्र जिन्दगी अर्थोक केहि हो भने हो ।

उ बेला मैले हवाई छोड्दा हवाईमा मिस गर्न योग्य समुद्री किनार मात्र थियो तर त्यो पनि मैले अलास्का आएपछि फिट्टिक्कै मिस गरिनं । तर अब अलास्का छोडेर फेरी हवाई फर्कंदा मसँग अलास्कालाई मिस गर्ने थुप्रै थुप्रै कुराहरु हुनेछन् त्यो पक्का हो तर हवाई पुगिसकेपछि मैले अलास्काका कुनै कुराहरु मिस गरिनँ भनें भने त्यो आश्चर्य नहुन सक्छ । कम्तिमा मलाई हुनेछैन । अहिलेसम्म त यहाँ चिनजान भएका, संगै खाने बस्ने गरी निकटतामा रहेका सबैसँग कुनै न कुनै माध्ययमले सम्पर्कमा रहन्छु भन्ने छ मनमा तर म आफ्नै ग्यारेण्टि राख्न सक्दिंन कि भोली हवाई पुगेर म अलास्कासँग बिल्कुल सम्पर्कहीन भएर पनि रहन सक्छु । यसको निमित्त अरु धेरै कुरा गर्नै पर्दैन आफ्नै एउटा उसुल काफी छ कि म जहिले पनि जहाँ जोसँग रहन्छु मेरो आफन्तहरु तिनीहरु नै हुन्छन् । जोसँग टाढा हुन्छु तिनीहरुसँग टाढा नै हुन्छु ।

यो मैले चाहेर गर्ने वा हुने कुरा हैन तर सम्भवत मेरो प्रकृति नै त्यसैगरी बनेको छ कि आजसम्म विभिन्न ठाउँमा संगै रहनुहुने अत्यन्तै घनिष्ठहरुसंग पनि म वर्षौं वर्षौं सम्पर्क विहिन भएर रहेको छु । झट्ट हेर्दा म यहाँ निष्ठुरी देखिन सकुँला तर मेरो आफ्नै बुझाईमा यो निष्ठुरी बाँच्नुको नभएर खुसी बाँच्नुको मन्त्र बनेको छ मेरो लागी ।



 यो पढिरहँदा एँकरेजमा रहनुहुने मेरा आफन्तजनहरुलाई नरमाईलो लाग्न सक्छ । यसले हामीसँग सम्पर्कमा नरहन बहाना बनायो भन्ने पनि लाग्नसक्छ तर मैले यो सब कुराहरुलाई जीवनको सामान्य प्रकृयाको रुपमा मात्र लिएको छु । यो हुनसक्छ तर हुन्छ नै भन्ने जरुरी छैन । हिँजो छाडि अस्तिको दिन मात्र बैनि ईकु छन्त्यालको घरमा नेपाली समाजका हामी एँकरेजमा रहने सबै नेपालीहरु भेला भयौं । रमाईलो गर्यौँ र त्यहि रमाईलोको बिचमा मैले थाहा पाएँ कि त्यो रमाईलो मेरो विदाईको निमित्त आयोजित रहेछ । मलाई खदा लगाईदिइयो र मेरो बिदाईको औपचारिक घोषणा पनि गरियो । त्यो क्षण म अनुमान गर्न सक्छु कि म एक्लिएर जाने भन्दा दुखि यहिँ समाजमै रहनुहुने अन्य थुप्रै हुनुहुन्थ्यो । त्यसैले पनि मैले मलाई आफ्नो कुरा(विचार) बोल्न दिईंदा धेरै कुरा नगरेर यो सामान्य कुरा हो । जहाँ भेट हुन्छ भने त्याँहा छुट्नु पनि अवश्य नै हुन्छ । आई टेक ईट इजि र सबैलाई ईजि लिनुहुन आग्रह गर्छु मात्र भनें । र साथमा कुनैदिन भेटघाटकै सिलसिला बोकेर अलास्का फर्किने वचन पनि दिएको छु ।

आँखिर दुख त जिन्दगीमा त्यसै पनि कति कति आइपर्न सक्छ भनेदेखिन् हामी किन बित्थामा सानोतिनो कुराहरु पनि खोजी खोजी दुखी बन्ने? यत्ति हो मेरो सरोकार कि हामी जानी जानी दुखि नबनौं ।



अलास्का आउँदा खेरि जसरी अनेक अनेक कल्पना थिए अलास्कामा यो गर्छु र त्यो गर्छु भन्ने त्यस्तै हवाई फर्किएर जाने यो क्षणमा पनि मसँग थुप्रै रोमान्चक कल्पनाहरु छन् हवाई पुगेर यो गरेर र त्यो गरेर म आफुलाई खुसी राख्छु भन्ने त्यसैले जसरी अलास्का आएर हवाईलाई मिस गरिनं त्यसरी नै हवाई फर्किएर गएपछि अलास्का मिस नगर्न पनि सक्छु । त्यसो हुनसक्ने अवस्थाको लागि म अलास्कामा रहनुहुने सबै आफन्तहरुसँग क्षमा चाहन्छु ।

विदाई एँकरेज !
विदाई अलास्का !!
विदाई सबै आफन्तजनहरु !!!
विदाई सम्पुर्ण आत्मिय मनहरु !!!!

Sunday, April 03, 2011

गफ निबन्ध : मैले कविता लेख्न सकिंन

वासुदाइको फोन आएछ । मैले उठाईन । वास्तवमा मैले फोन बजेको नै थाहा पाईंन ।

आजभोली मेरो यस्तै चल्दैछ । म स्वयँ भताभुङ्ग छु क्यार । मेरो समय लथालिङ्ग छ । कतिबेला के गर्छु आफैं पत्तो पाउँदिन । कतिबेला उठ्छु, कतिबेला सुतेको हुन्छु । कतिबेला खान्छु, कतिबेला पिएर हिंडेको हुन्छु ।

बेमतलबी, बेपर्वाह ।

अनुशाशनहीनताको गतिलो उदाहरण बाँचेको छु म ।

यस्तो तब भयो जब म बेरोजगारीको चपेटामा गतिलोगरी च्यापिएँ । जतिबेला काम थियो, जिन्दगीमा कामैकाम थियो । लाग्थ्यो आफ्नो रहरका कुराहरु, मनले अह्राएका कुराहरु गर्नलाई समय नै छैन । तर होईन रहेछ । समय अभावको चाप जति पर्छ उति मनले अह्राएका काम गर्ने समय निकालिंदोरहेछ । समय फालाफाल भएपछि 'खाली दिमाग शैतानका घर' साँच्चै हुँदोरहेछ ।

हाम्रो आफ्नै पनि एउटा उखान छ, 'कुकुरको काम पनि छैन बस्न पनि पाउँदैन।'

यो उखानमा कुकुर त यौटा दृष्टान्त मात्र हो भनिएको चैं मान्छेलाई नै हो ।

'थुक्क! म, आफ्नै निमित्त कुकुरको दृष्टान्त दिनुपर्ने?' त्यो पनि भुक्न नसकेर । कथंकाल भुकिहालेपनि भुकेको अर्थ नलागेर । हो भुक्न अर्थात बोल्न अर्थात लेख्न नसकेर नै, अझ लेखे बोलेपनि त्यसको अर्थले आफैंसंग महत्व नराखेर कुकुरको दृष्टान्त राख्नुपरेको हो ।

मान्छेवादीहरुलाई त्यसो त झनक्कै रीस उठ्दो हो उदाहरणमा कुकुरलाई पेश गरेर मान्छेलाई खसाईयो भनेर । तर मलाई त हामी मान्छे नै पनि के पो हौं र भन्ने लाग्छ । होइन भने अहिलेसम्म हामी मान्छेले आफैंले आफुलाई बाहेक अरु कस्ले हामीलाई मान्छे, मानिस, मनुश्य भनेको छ र? त्यहि कुकुरले पनि हामीलाई मान्छे कहाँ भन्दो हो र? कुकुरले मान्छेलाई के भन्छ के हामीलाई के थाहा ?

जे होस्, खोतल्दै जाउँ । खास कुरा निस्किहाल्छ कि?

फोन कोट्याउँदा देखें वासुदाइले भ्वाईसमेल समेत छोड्नुभएको रहेछ ।

वहाँहरुले वासिङ्टन डिसी क्षेत्रमा नियमित जस्तै गर्दै आउनु भएको कविता गोष्ठीमा फोन मार्फत कविता वाचन गर्नलाई सम्झाउनु भएको थियो । ईमेलमा, फेसबुकमा निम्तो राख्दा पनि म बेवास्ता गर्दै बसेको भएर दाइले फेरी फोन गरेर सम्झाउन चाहनुभएको हो ।

तर म ? मेरो कुरै छोडौं भो ।

फोन उठाउन त भ्याईंन भ्याईंन । कलब्याक सम्म गरिनं । यस्तोबेलामा म आफ्नै गजलको यौटा मिसरा(हरफ) सम्झन्छु, 'आँखिर निकम्मा मेरै प्यार रहेछ ।'

म फोन नै गर्दिंन । फोन उठाउंदिन पनि र पनि तारन्तार फोनमा मलाई लेख्न झक्झक्याउनुहुन्छ वासुदाइ । म जस्तो बैगुनीलाई दिनसक्ने, म जस्तो निष्ठुरीलाई सम्झनसक्ने कति छ हँ वासुदाइसँग माया ?

फोनमा भ्वाईस म्यासेज सुनेपछि एकमनले तात्तिएको पनि हुँ म, कविता लेखेर तयार रहनलाई । समय भने कम थियो पहिलेको निम्तोलाई बेवास्ता गरेको भएर । तै पनि लेख्नै लागियो भने कविता त जसरी पनि लेखिन्छ । लेख्न थाले पनि । आफ्नै अवस्था र झेलिरहेको समय लेख्ने मूड थियो-

काँचको गीलासमा
केहि पानीका टुक्राहरुसँग
बन्द बोतलको पानी घोलेर
टाङ टुङ ट्याक् ट्वाक् बजाउँदै
स्वाट्ट पारेको रातहरुमा
प्रतिघण्टा पचहत्तर माइलको दरले
बेतोडसँग हाइवेमा दौडंदा पनि
जिन्दगी ठिक-ठिक लेनमा कुदेकै हो
जिन्दगीले ठिक-ठिक एक्जिट लिएकै हो
बिना कुनै दुर्घटना
बिना कुनै पूल ओभर
सकुशल
जिन्दगी घर फिरेकै हो
आज जिम्मेवार बनेको
त्यहि जिन्दगी
बिना कुनै नशा
बिना कुनै लापर्वाही
असल बनेर
बडो सावधानीले गुड्न खोज्दा
पिक-अप लिन नसकेर
आफ्नै घरको ड्राइभ-वेमा
अल्झिरहेको छ
...............
..........
............

कुन्नि के लेख्थें खै अगाडी । पुरा लेखेको भए यस्को शिर्षक सम्भवत 'आज जिन्दगी' हुन्थ्यो होला तर लेख्दा लेख्दै मनले भन्यो, 'धत् जँड्याहा अब हुँदा हुँदा जाँड खाएको कुरा पनि तेरो कविताको मसला हुन थाल्यो?'

असी नब्बेको स्पीडमा एक्कासी ब्रेक लगाएझैं कविता रोकेर सोचें । हुनपनि कविता लेख्न सजिलो छ नि, आजभोली जे लेखे पनि कविता कहलिने परिपाटी जो छ । हुलुक्क भित्रबाट अमिलो मुखमा आएझैं महसुस भयो ।

म रन्थनिएँ । अब के लेख्ने त कविता गाँठे!, कविता लेख्न मात्र सजिलो रहेछ कवितामा के लेख्ने भन्ने निर्क्यौल गर्न त बडा मुश्किल पो रहेछ ।

भै'गो, यसपाली म बरु कविता नै लेख्दिंन । पछि कुनैदिन भित्रबाट हुलुक्क अमिलो ननिस्किएको बेला लेखौंला ।

म थन्किएँ । पढ्दै गरेको अभि सुबेदीको निबन्धमा उत्तरवर्ती कालखण्ड नामको पुस्तक पल्टाएँ । पोहोरसाल नेपालबाट आफैंले बोकेर ल्याएका मध्येको एउटा यो किताब पढेर तुर्न लागेको रहेछु । सुदुर अन्तिमतिरको 'एसिया, इतिहास र हामी' भन्ने शिर्षकमा पुगेको रहेछु ।

पढ्न थालें- 'इतिहासकारहरु समयका कलेवर रचना गर्छन्; भत्काउँछन् अनि फेरि जोड्छन् । ती भन्छन्- इतिहास सकियो । अब यसपछि इतिहास हुँदैन । शीतयुद्ध सकियो । अब मानिसको समयले एउटा अर्कै अवतार फेर्छ, तर......'

स्कूलमा हुँदै देखि मधुपर्क मार्फत सुबेदीका निबन्धहरु पढ्दै आएको मलाई यसपटक अनौठो भयो । निबन्ध जति पढ्दै गएँ उति निबन्धका हरफहरु कविता बनेर घुस्दै गए दिमागमा । यसरी -

इतिहासकारहरु
समयका कलेवर रचना गर्छन्
भत्काउँछन्
अनि फेरी जोड्छन्
ती भन्छन्
इतिहास सकियो
यसपछि अब
इतिहास हुँदैन
...........
.........

हैन, के अचम्म भै रहेछ मलाई ? पढ्न त म निबन्ध नै पढिरहेछु? चिमोट्न चैं चिमोटिन आफुलाई तर सम्झाएँ । म अभि सुबेदीको निबन्ध नै पढिरहेछु । तर भएन सुबेदीको निबन्ध अगाडी झन झन कविता बनेर पस्दै गयो दिमागमा -

.......
होइन
इतिहास सकिएको छैन
इतिहासले
अर्को मोड लिएको मात्रै हो
मानवजातिले
फ्याक गरेर मानिस बुझे
भने-
यी हाम्रा मानव हुन्
ती तिम्रा मानव हुन्
कसैले भने-
भूगोलका पनि धाँजा हुन्छन्
...............
..................

यो त अति भयो । मबाट कविताको भूत उत्रँदै गएको हो कि जस्तो लाग्न थाल्यो ।

के मैले आजसम्म पढेका सबै निबन्धहरुको हरफ भाँचेर, पूर्णबिराम ईत्यादि हटाएर लेख्ने हो भने ती कविता हुन्छन् त?

के मैले आजभोली पढेका, पढ्ने गरेका तथा यदाकदा लेखेका कविताहरु पनि पुर्णबिराम ईत्यादि थपेर प्याराग्राफमा लेख्ने हो भने ती सबै निबन्ध हुन्छन् त?

के आजका कविता र निबन्धको अन्तर पूर्णबिराम ईत्यादि नदिएर सकेसम्म ठाडो पारेर लेख्नु र पूर्णबिराम ईत्यादि दिँदै सकेसम्म तेर्सो पारेर लेख्नु नै हो त?

मैले वासुदाइ सम्झें । वासुदाइको भ्वाईस म्यासेज सम्झेँ । भोलीपल्ट हुन गैरहेको मनासस कोठे कविता गोष्ठि सम्झें । त्याँहा उपस्तिथ भएर तथा फोन मार्फत कविता वाचन गर्नुहुने नदेखे/नभेटेपनि रचना मार्फत जाने/चिनेको अग्रज सबै कवि साहित्यकारहरुलाई सम्झें । अनि तत्काल मैले झेलिरहेको अवस्था सम्झें ।

अनि सम्झें, 'त के म आजभोली लेखिने सबै कविताहरु र सबै निबन्धहरु उस्तै हुन्छन् खालि सल्लाको रुखजस्तै ठाडो पारेर लेख्ने कि धानखेत जस्तै तेर्सो पारेर लेख्ने भन्ने मात्र अन्तर हुन्छ भन्ने निचोडमा पुगेको हुँ त?'

होइन ।

होइन भने के हो त?

आखिरमा चित्त बुझाएँ, खासमा मैले अहिले कविता लेख्न नसकेको मात्र हो । मगजको यो हुन्डरी थामिएपछि म फेरी कविता पक्कै लेख्छु । चाहे कविता र निबन्धको अन्तर सल्लाको रुखझैं ठाडो अझ ठाडो पारेर लेख्नु र धान खेतझैं तेर्सो अझ तेर्सो पारेर लेख्नु नै किन नहोस् ।

अलिकति ढुक्क भएँ र फेसबुकमा बासुदाइलाई म्यासेज लेखें-

बासुदाइ,
माफ गर्नुहोला है म भोलीको गोष्ठीमा कविता वाच्न सक्दिनँ ।


यतिञ्जेल बासुदाइको जवाफ पनि पाइसकेको छु-

केहि छैन, पछि गरौंला नी ।

टेक इट इजीको कति मिठो भाका बासुदाइको ।