Friday, March 23, 2012

कविता : एक थुप्रो लाज

खुब उकालो चढेका छन्
आजभोली कविताहरु ।

हो
यो राम्रो संकेत हो
हाम्रो आकाशमा कविताहरु अग्लिन ।

कविताहरु
हामीले खाने अन्नजस्तै
माटोमा उम्रनु पर्थ्यो
जराहरुले माटो नछोडी
उँभो उँभो उकालिनु पर्थ्यो ।


निकानोर,
तिमीले पनि यस्तै चाहेको थियौ भने
कहिँ न कहिँ कैफियत अवश्य छ
र त्यसैले फरक पारेको छ कवितामा
कि आज कवितामा माटोको महक छैन ।

केहि छ भने
बस् गोबरझैं छ
एक थुप्रो लाज
एकरास घिन
र हामी कलम समाउने हात धोइरहेछौं
बग्न नसक्ने नदिको जलमा ।

सुन निकानोर पारा,
माटो नछोडी उकालिएको भए
यतिखेर हाम्रो सगरमाथा हुनेथियो
विश्वमा सर्वोच्व सुन्दर कविता ।

तर अफसोस्
कवितामा आउन हरेक कुरालाई अनुमति दिएपनि
सादा कागजको पेज सुधार्न नसकेर
झनझन नाङ्गेझार हुँदैछन् कविताहरु ।


बरु
लाजको वावजुद पनि
म यो भन्न सक्छु कि
हामीसँग पनि छैन
पुलमुनिबाट बगेको रगतको हिसाब ।

**********

यस कविताका बारेमा-

धेरै पहिले निकानोर पाराको 'तरुण कविहरु' भन्ने नेपालीमा अनुवादित कविता पढेको थिएँ -

जसरी मन लाग्छ त्यसरी नै लेख
जुन शैली तिमीलाई मनपर्छ त्यसैमा
एउटै मात्र बाटो ठीक हो भन्ने
विश्वास दीगो राख्न अब
नसकिने गरी प्रशस्त रगत पुलमुनिबाट बगिसक्यो ।

कवितामा आउन हरेक कुरालाई अनुमति छ ।

तर खालि एउटै मात्र शर्त के छ भने:
सादा कागजको पेजलाई तिमीले सुधार्नुपर्छ ।

र यो कविताले यस्तरी प्रभाव छोडेको छ कि, कविता जसरी पनि लेख्न सकिन्छ भन्ने मान्दा मान्दै पनि हरेक पटक कविता लेख्दा सादा कागजको पेज सुधार्नु पर्ने शर्तले डर उमार्छ ।

त्यसो त धेरै कविताहरु लेखेको छु मैले र ति सबैले सादा कागजको पेज सुधारेका छन् भन्ने होइन बरु सादा कागजका पेज सुध्रिएनन् भन्ने हो पिरोलो र पछिल्लो समयमा त मैले कविता लेख्नै छोडिसकें भने हुन्छ ।

यो कविता विश्व कविता दिवसको दिन अर्थात मार्च २१ को दिन उनै चिलीका कवि निकानोर पारा र फेसबुकका मेरा समकालिन नेपाली कविहरु र कविताहरुलाई सम्झिएर लेखेको हुँ ।

दुर्भाग्य! त्यसैदिन फेसबुकमा र ब्लगमा राख्न असमर्थ भएँ ।

निकानोर पाराको बारे कविता सहित जानकारी सुत्र ।