कविता : विदाई ।

मैले जानु छ चुपचाप
छाडेर तिम्रो परिवेशलाई
हजारौं ईच्छाको वावजुध
जहाँ डोर्याउंछ मलाई
मेरो भाग्यको रेखाले
मैले जानु छ चुपचाप ।

यो मेरो आफ्नै
विदाईको घडी हो
म आफैंलाई विदा गर्ने छु
चुपचाप सहेर आँशुहरु
तिमी अन्जान छौ
म चाहन्न
मेरो विदाईमा
तिमी पनि आँशुहरु झेल
भित्र भित्र दुख्ने गरी
पिंडाहरु समेट ।

मलाई लाग्दैन
एक अर्कालाई सम्झन हामीलाई
कुनै चिनोको जरुरत पर्ने छ
हामी त एक अर्कालाई
बिर्षिएर पनि सम्झने छौं
त्यसैले म जाँदैछु
त्यो दुरगामी यात्रामा
जहाँ पुगेर म
आफैंलाई हराएपनि
तिमीलाई साथै पाईरहनेछु ।

तिमी अनभिज्ञ छौ
तर मैले त जानु नै छ
किनकी
यो मेरो विदाईको घडी हो
भोली मलाई नपाएर
तिमी नरोइदेउ बिन्ती
म त गएर पनि
संधै तिमी संगै हुनेछु
अनि सधैं हुनेछौ
तिमी म संगै
त्यसैले आशा गर्छु
मेरो यो विदाईले
हाम्रो आत्मियतामा
कुनै पर्खाल उठाउने छैन ।