कविता : ओई ! ईश्वर , अब तैँले उठ्नै पर्छ

मन मार्दा मार्दै निक्कै दिन त्यसै पचाईएछ । खास गरेर पछिल्ला समयमा देशको राजनैतिक गिजोलोले मन साह्रै बिरक्तिएको थियो , छ , के थाहा कतिञ्जेल रहने हो ? हामी रन्थनिईरहेछौं , केहि अर्थ राख्ला नराख्ला हाम्रो रन्थनाईले तर यसबाट आफुलाई नछुवाई रहन पनि सकिँदैन । कैलेकाँही सम्झन्छु यहि परिस्थितीमा पनि यो राजनैतिक भुमरी एकदिन अवश्य सेटल भएर जानेछ भन्दै निरन्तर आफ्नो मिसनमा खटिने बर्तमानका राष्ट्रका एक नायक महाबिर पुनलाई र आफैंलाई प्रश्न गर्छु म यौटा पात पतिङ्गर किन यो भुमरीको हावामा उडिरहेको छु ? जवाफ पनि त्यहीँ छ भुमरीमा परेर उड्ने पातपतिङ्गरहरु नै हुन , रुखहरु त आँधीमा पनि अटल उभिने सामर्थ्य राख्छन नि । मैले आफुसँग भएको अल्पज्ञानी यो टाउकोले गर्न सक्ने कुरा गर्न पनि देशको त्यही राजनैतिक भुमरीले त्यसैले दिक्क लागेको छ भन्ने बहाना बनाउँदै चुपचाप बसेको रहेछु - नजाने जस्तो के गर्नु ? चुपचाप बसेको छु भनौं । अर्को हिसाबले नजानेकै पनि हो आज जानेँ फेरी भनुँ न , संसारमा अनेक उथलपुथल हुँदै जान्छ तर संसार चल्दै जान्छ , चल्दै जानै पर्छ , चलाउँदै पनि जानु पर्छ तबसम्म जबसम्म संसार आयुमा रहन्छ ।

हरेक पल केहि नयाँ सोच्न , केहि नयाँ सोचाईलाई अक्षरमा कपेर कुनै आकार दिन रुचि राख्ने म निक्कै बोधो भएकै हुँ पछिल्लो केहि समय कारण राजनैतिक अन्यौलता भैदियो । आफु परदेशमा बसिएको छ त्यो अर्कै कुरा हो तर देश जिम्मा लगाएका नेताहरुबाट केहि आशा गर्ने ठाउँ नरहेको , भरोषा गर्न नसकिएको अवस्था दिनदिनै बढ्दै जाँदा यो स्वभाविक हो त्यसको विपरित मैले भनिसकेको छु ।

जे होस् धेरैपछि मैले यौटा कविता लेखेको छु - आजभोली कविता लेख्दा पनि मलाई लेख्न आउनै छाडेछ क्या हो ? को महसुस हुन्छ । किन हो थाहा छैन तर यो पटक आज दिउँसो लेखेको कविता ल्याउँदैछु लामो अन्तराल पछि । माई संसारको शनिबार साहित्य अन्तर्गत फोटो हेर्नुस् कविता लेख्नुस् भन्ने फोटो माथी फेरी ईश्वरलाई तँ तँ र म म गर्दै लेखेछु यो कविता -



ओई ! ईश्वर ?
किन चुपचाप छस् तँ ?
लुकेर मान्छेहरुले बनाईदिएको चार पर्खाल भित्र
'आउन मान्छेहरु
सुतेको तँलाई जगाउन घण्टी बजाएर
छर्किउन पानी गँगाजलको अभिषेकम् भन्दै '
के यहि भ्रम पालेर अझै बसेको होस् तँ ?
सुन , ओई ! ईश्वर ?
मान्छेहरुले घोषणा गरिसके
तँ मरिसकिस् भनेर
फालीसके आफ्नो आत्माबाट तँलाई झिकेर
त्यसैले त देखिनस् तैंले ?
आज तेरो द्वारमा घण्टी बजाएर
तँलाई जगाउने हातहरु
कतै एकान्त जँगलमा कसैको घाँटी रेट्न ब्यस्त छन्
आज तेरो द्वारमा शिर टेकाएर
पवित्र बन्ने माथहरु
कतै अँध्यारोमा तैं विरुद्ध योजना बनाउन ब्यस्त छन्
सर्वोत्कृष्ट प्राणी 'मान्छे' बनाएर
तैंले गर्व गरेको त्यो दिन सम्झि त ?
आज मान्छेहरु कसरी यति निकृष्ट भए ?
ओई ! ईश्वर ?
कि तँ त्यही शरमले झुकेर
लुकिरहेको छस् चार पर्खालभित्र
मान्छेले दिएको एक टुक्रा नैवेदले चित्त बुझाएर ?
मान्छेहरुले तेरो द्वारमा घण्टी बजाईसके
अब तैँले उठ्नु पर्छ
र मान्छेहरुको मनको द्वारमा
पाञ्चायन शँख बजाउनु पर्छ
कौमोदकी गदा उठाउनु पर्छ
भन् तँ ईश्वर नै लाछी भईस् भने
ति निम्छरो मान्छेले के गर्लान् ?
जो अझै पनि कतै तँ लुकेको छस्
कुनै दिन त आउँछस् भन्दै बसेका छन्
सुन् , ओई ! ईश्वर
मैले पनि तँलाई
गाली गरेको छु पटक पटक
कोसेको छु लगातार
किनकि अझैसम्म तँलाई मैले
मारेर फालेको छैन मबाट
हार्न नदे ति मान्छेलाई
जो तेरो पर्खाईमा बसेका छन्
उठ् अहिल्यै र निस्कि चार पर्खाल बाहिर
देख्ने छस् त्याँहा
बर्कोभित्र लुकाएर सँकटकालिन् प्रेम
यौटा जिउँदो प्रतिनिधी आत्मा अझै तेरै पर्खाईमा छ
ओई ! ईश्वर , अब तैँले उठ्नै पर्छ ।