कविता : साँढेको सोमत कहिल्यै आउँदैन

अन्तिम सर्को ब्लग चहार्ने क्रममा वसन्तजीको ब्लगमा हग्नेलाई भन्दा देख्नेलाई लाज शिर्षकको लेख र त्यसैसँग सम्बन्धित कान्तिपुरको लेख पढेर तिलमिलाउँदै वसन्तजीको ब्लगमा कमेण्ट लेखेर सुत्ने उपक्रममा लागेको थिएँ । आजलाई ब्लगमा केहि नलेख्ने विचार थियो तर निन्द्रा परेन । हाम्रा नेताहरु किन सोमत नभएको साँढे बनिरहेछन् ? यिन्लाई आफ्नो ईज्जतको त ख्याल छैन जे गरुन् तर कम्तिमा देशको ईज्जत प्रतिष्ठाको सवालमा त एकजुट हुनु नि ? तर अँह यि साँच्चै साँढे भएछन् त्यसैले यिन्को सोमत कहिल्यै देख्न नपाईने भयो । यहि कुरा कविताको रुपमा नलेखि सकिनँ र ओच्छ्यानबाट उठेर लेखेँ यो कविता साँढेको सोमत कहिल्यै आउँदैन भन्ने ।

----------------

उहिले उहिले टुँडिखेलमा
त्रिशूलले डामेका साँढेहरु डुक्रिन्थे
यमानको जुरो हल्लाउँदै
नाकको पोरा फुलाउँदै
पाटीबास परेको वीरबहादुरको बास अगाडी
निरिह आईते माथी फुँकार छोड्थे
नपत्याए सोध्नुस्
भीमनीधि साक्षि छन् अझै
त्रिशूलले डामेका साँढेदेखि
सेती सँधै आतँकित हुन्थी
अरु त त्यसै नरभक्षी सिँह नै थिए - गर्जिन्थे
बिस्तारै सिँहहरु पाखा लगायौं हामीले
उबेलाका त्रिशूलले डामेका
साँढेहरु लोप भए
आजभोली खुल्लामञ्चमा
स्वास्तिकले डामेका साँढेहरु
बग्रेल्ती डुक्रिन थालेका छन्
उसैगरी फुँकार छाड्दै
त्रसित बनाईरहेछन् हामीलाई
कैलेसम्म झेल्ने हामीले
यो साँढे आतँक ?
कैलेसम्म बाँच्ने हामीले
वीरबहादुर , सेती र आईते नियति?
भर्खरै सुनियो लैनचौरमा
यौटा स्वास्तिकले धरी डाम्न नभ्याएको साँढेले
अर्को डामिएको साँढेसँग जुध्ने निहुँमा
फेरी हामीमाथी नै साँढे आतँक छरेको छ
अब त बुझिराखौं -
चाहे डामेको होस् या नडामेको
साँढे सँधै साँढे नै हुन्छ
साँढेको सोमत कहिल्यै आउँदैन ।