कविता : म मृत्युको गीत गाउँदै थिएं ।

अन्धकार थियो त्यो रात
जूनकिरिको टिलपिले प्रकाशमा
धुईंधुईंती तिमिलाई खोजिरहें
तर खै तिमी त
साँच्चै नै मलाई छाडेर गईछौ
म भित्र अथाह ब्याथाहरु
अनि खुर्किखार्की बचेका खुशीहरु
कति कति तिमिलाई सुनाउनु थियो
त्यसैले ठिहिर्याउने बिहानीमा पनि
कान्लै कान्ला शीतहरु सहँदै
तिमीलाई भेट्न दौडीरहें
तर खै तिमी त
मेरा खुशी अनि ब्याथाहरु
सुन्नै नसक्ने गरी टाढा भईछौ
यसैगरी कयौं पटक
तिमीलाई छुने प्रयत्नमा
मैले न्यानो स्पर्सको महसुस
गुमाईसकेर बाँचेको छु
यसैगरी धेरैचोटी
तिमीलाई देख्ने प्रयत्नमा
मैले प्यारो दृष्टीको आभाष
हराईसकेर बाँचेको छु
मेरा पछिल्ला दिनहरुमा
मैले तिमीलाइ बिर्षिएर
फेरी नयां सपनाहरु पाल्दै
तिमीलाई गुमाउनुको पिँडा हाँसेर
नयां दिनहरु सँग
बाँच्न थालेको छु म
तर अचानक
आज फेरी
तिमी मेरो सपनामा
मलाई बिथोल्न आईदियौ
मैले मेटाईसकें
तिमीलाई छुने मेरा रहर
मैले छाडीसकें
तिमीलाई देख्ने त्यो गाउँ सहर
अब त
तिमीलाई सुनाउने
म सँग केही बाँकी छैन
फेरी पनि
तिमीले सुन्यौ कि सुनिनौ
म मृत्युको गीत गाउदै थिएं
गाँस्ता गाँस्तै अधुरो रहेको पिरती
पुरा गर्न माया लाउँदै थिएं ।

३ भाद्र २०६०