अहा !! बाँसुरी बजाउँदा

खुत्रुक्कै ६ वर्ष पछि धोको फुकाएर बाँसुरी बजाएँ आईतबार दिनभरी र राती पनि अबेर सम्म । कतैबाट उज्यालो छेकिएझैं , त्यसै कालो बादलले ढाकेझैं मनभरी कस्तो कस्तो नरमाईलो जस्तो वैराग उठिरहेको बेला यो बाँसुरीसँग यतिका वर्षपछि भेट हुँदा पत्यार लाग्यो "कसैप्रति या कुनै वस्तुप्रति हामीले हाम्रो मुटुमा प्रेम मेटाएका छैनौं भने उ सँगको भेटले चाहे सिँगै युग पछि किन नहोस् हर्ष र उल्लास नै लिएर आउँदोरहेछ ।" बाँसुरी बादनमा म निपुण त होईन तर बजाउन सक्छु टाँ टाँ टुँ टुँ भन्दा अलि मास्तिर । नेपाली लोक गीतका धूनहरु , केही आधुनिक गीतका धूनहरु तथा केहि अन्य आफैंले बनाईने धूनहरु ( बजाउन सकेसम्म ) बजाउँदा यसपटक प्राप्त आनन्दलाई म शब्दमा उल्लेख नै गर्न सक्दिँन ।

धेरै अन्तरालमा बाँसुरी भेट्दा पहिले पहिले बजाउन जानेका केहि धूनहरु पनि भसक्कै बिर्षिएछ जस्तो पनि भा'थ्यो एकछिन् तर बिस्तारै बिस्तारै अलि अलि गर्दै पारा आउँदै गयो । हरेक कुरामा अभ्यासको निरन्तरता नभए कौशल कम हुँदै जाने त भई नै गयो र पनि थोरै नै होस् एकपल्ट सिकेको कुरा ठ्याप्पै भने भुलिँदैन रहेछ । अर्कोतिर बाँसुरी फुकुञ्जेल समाउँदा हत्केलो बाउँडिएर हैरान् ।

यही बाँसुरीले नै हुत्याएर मलाई बाँसुरीसँग पहिलो नाता जोड्दाका दिनहरुमा पुर्यायो । सानै हुँदा घरमा टने नामको यौटा डल्लो डल्लो कदको सतार युवकलाई खनजोत गर्न , बस्तुभाउ हेर्न लगायतका धेरै कामहरुको जिम्मा दिएर काम गर्न राखिएको थियो । टनेसँग खालपरीका बाँसुरी हुन्थ्यो , उसले आफैं बनाएर छालाले टमक्क छेउ टुप्पा बाँधेको ता कि उसले त्यही बाँसुरी बस्तुभाउ कुट्न पनि प्रयोग गर्न सक्थ्यो । हाम्रै खेतमा भएको माली बाँसको टुप्पो काटेर सुकाएर मेरै अगाडी उ आफैं पनि बनाउंथ्यो बाँसुरी । आमाले सतारको बाँसुरी बजाउन हुँदैन नबजाउनु है भन्नुहुन्थ्यो त्यो बेला । म आमाको अगाडी ठिक्क पारेर हुन्छ बजाउँदिन भन्थेँ तर खेतमा वा अन्यत्र कतै गोठालातिर भने उसका बाँसुरी पालैपालो रोजीछाडी बजाउँथें । नेपाली लोकगीतको धूनहरु मलाई टनेले नै बजाउन सिकाएको थियो । त्यसबेला रेडियोमा समाचार आउनेबेला बजाईने धून पनि सिकाएको थियो उसले मलाई बजाउन । पछी अलि हुर्केपछि म आफैं बनाउँथे बिभिन्न साईजका बाँसुरीहरु । कोठामा बाँसुरीको संग्राहलय नै हो कि जस्तै पारेर भित्तामा काँटी ठोकेर झुण्ड्याएर राख्थेँ दर्जन बेसी बाँसुरीहरु । स्कूल जाँदा बाहेक अन्य बेला हर्दम बाँसुरी हुन्थ्यो मसँग साथमा । कतिलाई बाँसुरी बजाएर झर्को लगाउँथेँ म खासगरी बर्खामास पानीझरी परेको बेला बाहिर खेतमा काम छैन भने घरकै सदस्य पिडीत हुन्थे मेरो बाँसुरीले । शुरुशुरुमा मैले बाँसुरी बजाउँदा हजुर आमाले ' हैन कति फुक्छस् ए तेरो नलि खुट्टा ? जा उ पर पल्ला खेतमा गएर फुक । ' भन्नुहुन्थ्यो अलि पछि गीतको भाका मिलाउन थालेपछि भने हजुरआमाले बोलाएर 'तिरिरि मुरली बज्यो बनैमा भन्ने गीत बजा बजा' भन्नुहुन्थ्यो । कतिपयले त मलाई बाँसुरी सहीत देख्दा उ आयो जादुवाल भनेर जिस्क्याउँथे । मैले हाटबजारतिर जादु देखाउने चटकेले झैं बजाउँथें रे उनिहरुको टिप्पणी हुन्थ्यो । त्यसबेला मलाई जादुवाल भनिँदिँदा अलिअलि चित्त दुख्थ्यो अहिले सम्झँदा भने आनन्द लाग्दो रहेछ ।
हाम्रोमा चित्त नपरेको कुरा प्याच्चै पुच्चै भन्ने चलन छ यहाँ भने सोचेर आफुले भनिएको कुराले अरुलाई सिधै असर नगरोस् भनेर मोलाकाज हेरेर भन्ने गरिन्छ त्यसैले रातभरी बाँसुरी बजाएर भोलीपल्ट काममा हिंड्नलाई बाहिर निस्कँदा छिमेकी 'आज रातभरी कस्तो अनौठो चरा कराएर सुत्नैदिएन' भन्दैथियो । ' ए !' भन्दै म बाटो लागेँ र सोचिरहेँ पक्कै उसले मलाई चेतावनी दिएको हो अब बाँसुरी त्यसरी राती अबेरसम्म नबजा भनेर । हुनपनि यो मुलुकमा डराउनु पर्छ नत्र बाँसुरी बजाएकै कारणले ढोकामा पुलिस नआउला भन्न सकिन्न । शान्त बस्ने पाउने अरुको अधिकार मैले बाँसुरी भेटेँ भन्दैमा हनन् गरिदिनु नि भएन । त्यसैले अब छुट्टीको बेला भने खाजा सामल माया मारेरै बाँसुरी बजाउनु पर्ला भनेर सोचेको छु अनि अलिदिन त उत्पातै जाँगर चल्दो हो पनि भन्छु ।