म सञ्चै छु - सबैलाई राम ! राम !

सबैभन्दा पहिले सबैलाई राम ! राम !

म सञ्चै छु - सोध्नुहुने सबैलाई हार्दिक धन्यवाद !

यावत कुराहरु प्रति चिन्तित आफु त छँदैछु तर चिन्तित त्यसरी छैन जसरी अघिल्लो पटक लेखेको थिएँ । भनिहालुँ म गुप्तबास बसेको कारण प्रति चिन्तित हुनुभएको मित्रहरु प्रति पो चिन्तित छु बरु । मित्रहरु ( केहि ) चिन्तित नहुनु पनि किन एकमहिना भन्दा अगाडी पछिल्लो टाँसोमा एकातिर डिसेम्बर २१ , २०१२ मा हुनसक्ने भनिएको महाप्रलयको बारेमा 'हाईपरडुम्पशन' भन्दै लेखेर अनि अर्कोतिर जाग्रम बस्दैछु भनेर ' तिमी नहुँदा पनि त खै रोकिएन समय….. ' भन्दै लेखेर ब्लगमा पस्नै छोडेछु । छोड्न पनि यस्तरी चटक्कै छोडेछु कि म ब्लगर पनि हुँ के भने जस्तो सम्म लाग्न थालिसकेछ । अझ अकबर र वीरबलको कथामा कताको जिली कताको गाँठी भनेझैं नै भयो मैले पनि कथा , कविता , गीत , गजल ईत्यादि लेख्छु भन्ने कुरा त ।

मलाई पक्का थाहा भै सक्यो यहाँसम्म पढिसक्दा तपाईंलाई झर्को लागीसक्यो अघिल्लो पटक मैले सुत्न झर्को लाग्छ भनेझैं नलाग्नु पनि किन हौ मैले पछिल्ला प्राय टाँसोहरु सबै ढिलो लेख्दै यस्तो र उस्तो भन्दै लेखेको हुन्छु । त्यसैले यो पल्ट जति भनें भनें म ब्लगमा लेख्न ढिलो भएको बारेमा केहि भन्दिंन , शट्टामा बरु धेरै लामो अन्तराल पछि लेखेको यौटा सानो टुक्रा , यस्लाई गजल भनुँ कि गीत के भनुँ भन्नेमा चैं आफैं दोधार छु है , स्वरुप गजलकै जस्तै भएको भएपनि लामो ( २६ अक्षर ) भएकोले भाँचेर राखेको हुँ , अब यो लौरो न हतियार पो भयो कि त ?

किन पिउनु पर्थ्यो र यो प्याला मैले
त्यो नशालु नजरले मताएपछि ।
भन्नेहरु सबैले मातेकै हो भने
त्यै नजरको नशाले धताएपछि ।

केहि बुझें होला केहि त बुझ्नै बाँकी
भन्न केहि सकेँ केहि बाँकी नै रहयो ,
चुपचाप नै तर बुझे जस्तै धेरै
बोल्दै नबोली आँखैले बताएपछि ।

खोज्दै हिँडिरहें सबै भिँडहरुमा
मिर्मिरे दुई आँखा देखिन्छ कि कतै ,
विर्षन चाहेर कहाँ सकेँ सजिलै
सम्झनामा त्यै आँखाले सताएपछि ।

चाहे झैं भन तिमी जेसुकै मलाई
नाम अरुले पनि मनखुशी दिउन् ,
गर्दिनं उजुर बाजुर , उम्लिएर
विष्फोट हुँदा भित्रै तताएपछि ।

साथै आशा गर्छु अब लामो अन्तराल नबनाई ब्लगमा हाजिर हुन साथै तपाईंहरुको ब्लगमा पनि प्रतिक्रिया लेख्न आउन भ्याउने छु ।