गजल : बन्चरो पर्या छ

पर्या छ चोट उसलाई दह्रो पर्या छ ।
उसको आफ्नै खुट्टामा बञ्चरो पर्या छ ।

खस्न लाग्या पहरोको ठिक मुनि छ उ,
उस्को हातमा तान्नै पर्ने लहरो पर्या छ ।

छोप्दैथियो आफ्नो लाज आफ्नै हातले उ,
धन्न उसको शरिरमा धरो पर्या छ ।

विर्षिएछ माथि चढ्दा साथमा पानी लिन,
पुग्नै नपाई शिखरमा उ खरो पर्या छ ।

सार्यो उस्ले बेर्ना तर हुर्काउला कसरी,
ठिक मुसाकै दुलोमाथि जरो पर्या छ ।

छट्पटिंदो छ अझ त्यो मर्यो भन्थे सबै,
किन मर्थ्यो त्यो त खालि अधमरो पर्या छ ।

 

त्यसो त ब्लगमा अर्को यौटा मिती अंकित गर्न उपयुक्त यहि लाग्यो । केहि गफहरु लेख्ने विचार नभएको होइन तर आकारमा ठुला/लामा कुराहरु लेख्ने धैर्यता पनि अब सिलासंगेलो गर्नुपर्ला जस्तो भएको छ ।

त्यसैले अहिलेलाई यहि गजल भयो आगे देखा जाएगा !!