Sunday, December 05, 2010

कविता : प्रश्न

लेख्न लगभग विर्षीसकेको अवस्था हरेक दिन नयाँ नयाँ धून बजाउने गरेको सारंगीको तार छिनेपछि गाँस्न या फेर्न अल्छि मानेर कोठाको एकापट्टी भित्तामा झुण्ड्याएझैं पाउँछु आफुलाई आजभोली यो आजभोली एकदिन भए नि हो भन्नु दुईदिन भए नि लौ भन्नु आजभोली नै लम्बिएर सग्लो निष्कृय यूग बन्ने भएपछि छट्पटी बढेको तर भोली फर्किएर हेर्दा देखिने ईतिहास सुधार्नलाई उर्जा कहाँबाट आयात गर्ने हो आत्तोपत्तो छैन यहि अवस्था, यहि अकर्मण्यतालाई देखेर हाल्सालै यौटा कविता लेखेको थिएँ 'प्रश्न' शिर्षकमा उर्जाको कमीले हो या अभ्यासको कमीले लेखिसकेका हरेक कुराहरु आजभोली आफैंलाई चित्त बुझ्दैन हरेक कुराहरुको अलि बड्ता बोध भएर पो यसो भएको हो कि भनेजस्तो पनि लाग्छ जे होस् ब्लगमा खाली ठाउँ भर्न यो पल्ट यहि कविताको सहारा भो


मात चढेको जुनेली रात
जब डिसेम्बरको हिउँमा कक्रिन्छ
म चर्चको ठुलो क्रस मास्तिर हाँस्ने
चन्द्रमालाई हेर्दै
सोच्ने गर्छु कि
मैले सल्काईरहेको सिग्रेटभित्रको तमाखु
कहाँ उत्पादन गरियो होला ???
यो प्रश्न हो
आज जिन्दगीको
यहि त प्रश्न हो
आज अवस्थाको
अझ यहि नै त प्रश्न हो
आज अकर्मण्यताको
कि म खडा गरिरहेछु
तील तुल्य प्रश्नहरु
र चढिरहेछु पहाड प्रश्नहरुको
जहाँ न आरोहणमा छ जवाफ
न अवरोहणमा
जब भोली विहान
यहि चर्चको छानामाथी
एकहुल काला रोविन चराहरु
चिसो हिउँदले जमेको कण्ठबाट
बदलिएको आवाज निकाली कराउन थाल्छन्
जानीजानी म भन्नेछु
कि कागहरुले आजभोली
आफ्नो बोली विर्षीसकेछन्
र सल्काउनेछु अर्को खिल्ली सिग्रेट
बिना जवाफ अर्को प्रश्नसंगै ।

2 comments:

वेदनाथ पुलामी said...

दिपक दाइ -कहिले काही यसै हुन्छ ... अनि मनमा अल्छी र प्रश्नहरुको भारिले निशास्सिने गरि थिच्छ !
...
हुन् त केहि समय यता तपाइको पोस्ट अलिक पातलिदै गएको छ !

Luna said...

तील तुल्य प्रश्नहरु
र चढिरहेछु पहाड प्रश्नहरुको
जहाँ न आरोहणमा छ जवाफ
न अवरोहणमा---