Saturday, January 21, 2012

कविता : समुद्र किनारमा एउटा प्रश्न



समुद्र किनारमा एकरात म कालो छायाँ बनेर खसें
छप्लङ्ग छप्लङ्ग मेरा अनगिन्ति छायाँहरु
बगरमा त्यहिँ शब्द गर्दै ओहोर दोहोर गरिरहे
जहाँ बालुवामा रत्ति प्यास थिएन
अघि नै भिजेको बालुवा कठै!
लगातार बलात्कृत भइरहयो
म कालो छायाँ खसिरहें लगातार
निशब्द उत्तानो पल्टिएको चिसो बालुवा माथि ।

 

परबाट विमानस्थलतिर ओर्लन हिँडेको हवाईजहाजले
उज्यालोको एकमुस्लो धून मेरो सामुन्ने खसायो
तिर्मिर तिर्मिर लहराएको समुद्र
एकैछिनको उज्यालोमा पनि मीठो मुस्कुरायो
अहो! चन्द्रमा हराएको यो कालरात्रीमा पनि
समुद्र कसरी हाँस्न सकेको?
उज्यालोमा नरमाउने कोहि होला के सायद?

 

छालले नभेटेका फुर्फुर शुष्क बालुवाहरुले साउती मारेर सोधे
'ए वैरागी, म पो गतिहीन त
प्यास बोकेर अर्को सुनामीको कामना गर्दैछु
गतिशील तिमी किन मसँगै सुनामीको सपना देख्छौ?
सुनामीले पुरिएर समुद्रको गहिराईमा डुबेपनि
सुनामीसँगै सोहोरिएर पानी भन्दा टाढा मरुस्थलमा पुगेपनि
म आफ्नो गतिहीन वालुवा अस्तित्व ज्युँ का त्युँ राख्न सक्छु
के तिमी सुनामी पछि तिम्रो गतिशील मनुवा अस्तित्व जोगाउन सक्लाउ ?

 

एक धर्सो उज्यालो साथै लिएर विमान अलप भैसकेपछि
जतिबेला लाजले मेरो शिर शुष्क बालुवा सामु झुक्यो
त्यतिबेला समुद्र किनारमा एउटा प्रश्न झर्यो
कति चैं अँध्यारोको मारले मेरो नाम 'दीपक' जुर्यो होला?
त्यसपछिका दिनमा त्यहि प्रश्नले क्रमश उमारीरहेछन
अनेक अनेक अमिवा प्रश्नहरु जीवनभरीको निमित्त ।

***
२१ जनवरी २०१२
किहे, हवाई
 ***

1 comment:

Chaitanya said...

अत्यन्तै मिहिन तत्वहरु र लामो सोचाइको शृंखलाले बुनेको सुन्दर कविता !